Genki Japanese and Culture SchoolKyoto, Japan

“Ik begin met het absoluut slechtste punt: groepen werden samengevoegd op verschillende niveaus. Concreet begonnen mensen op dezelfde dag in verschillende niveaus en dus in verschillende klassen. Elke eerste maandag van de maand start er een A0-groep, dus met voorkennis sluit je je aan bij een groep die 2, 3 of x weken geleden op A0 begon. Tot zover gaat het goed. Maar het bleek dat mensen die op 1-3 weken meer gevorderd niveau waren begonnen ineens in mijn klas terecht kwamen. Uitleg: Terwijl in mijn cursus de Ta, Te en woordenboekvorm in zo'n beetje precies 4 dagen werden doorgenomen, zaten de meer gevorderden 2 weken alleen op de Te-vorm. Ze vertraagden dus kunstmatig hun tijd terwijl ik begon te huilen omdat we er doorheen gejaagd werden. We mochten "vriendelijk" foto's maken van de dia's en ik bestudeerde ze dan één voor één met het boek en mijn zielige aantekeningen. Het was altijd "Kakimasen, kakimasen - niet schrijven, niet schrijven". We mochten op zulke dagen praktisch geen aantekeningen maken, anders zouden we niet door de stof heen zijn gekomen. Op de ergste van die dagen was ik 4 uur bezig met extra werk. Waarom dit allemaal? Was het om de klassengrootte van de gevorderdenklassen op 1x 6 personen te houden in plaats van 3x 2 personen per klas? Dit doorjagen leidde zelfs tot sterke verschillen in praktische vaardigheid, hoewel we theoretisch op dezelfde boekles zaten. Ik vond het vooral irritant dat ik vervolgens de mogelijkheid kreeg om extra oefeningen te doen om te oefenen. Dit verlengde mijn oefentijd met nog eens 1-2 uur, dus ben ik maar weer gestopt, want dan had ik in Kyoto helemaal niets kunnen doen. // Hoewel het was toegestaan om langer op school te blijven (of eerder te komen), was er eigenlijk niet genoeg ruimte. De lobby is een entree, pauzeruimte en huiswerkruimte in één, dus het is er nooit rustig (mensen komen en gaan, zelfs tijdens lestijd) en je werd constant aangesproken door mensen. En het was ongelooflijk luid voor en na de lessen. Als een klaslokaal niet bezet was, kon ik ook in zo'n lokaal gaan zitten, maar dat was niet altijd het geval. Er was een gebrek aan duidelijk afgebakende leergebieden en heel eenvoudig: ruimte. // We kregen het Minna no Nihongo oefenboek pas na 4 weken. Naar mijn mening had het vanaf het begin uitgedeeld moeten worden. // Het lesmateriaal is ongelooflijk oud. Aangezien Minna no Nihongo een standaardwerk is (laatste update: 2012), is dit niet per se de schuld van de school (en zoals vermeld bij de positieve punten, hebben veel docenten moeite gedaan om de lessen moderner te maken). Toch moest ik meerdere keren denken aan mijn vroege schooltijd, omdat je zo vaak geconfronteerd werd met slecht leesbare gekopieerde lesbrieven (uit het begin van de jaren 2000), inclusief verouderde woorden en lelijke zwart-wit afbeeldingen. // Veel Engels en Duits buiten de les, want uitsluitend westerse studenten. // Ondanks het feit dat de manier van lesgeven al gericht is op westerse studenten, blijft het een Japanse manier van lesgeven: veel napapegaaien en non-stop werkbladen. Ik had liever een ordner gehad in plaats van een schrift, want het werd een vreselijke papierjungle (mijn tip: schrijf de datum en het bladnummer op alle bladen. Anders raak je met 4 tot 8 vellen PER DAG snel het overzicht kwijt). Genki doet het zeker niet slechter dan andere Japanse scholen. De Japanners lopen internationaal gewoon achter. Toch is het een minpunt waar je op voorbereid moet zijn. // Geen planningsmogelijkheden op lange termijn omdat je het lesrooster pas op vrijdag krijgt. Hierdoor zitten de klassen regelmatig door elkaar, waardoor je geen hechte vriendschappen kunt vormen. Op dit punt moet worden vermeld dat het helemaal niet duidelijk was wie in welke klas zat en waarom, of waarom anderen drie weken achter elkaar 's ochtends les hadden, maar je constant moest springen tussen lunch- en middaglessen. Toen ik ernaar vroeg, kreeg ik een keer te horen (citaat) "Er zijn genoeg redenen" en een keer "Het is toeval". Ik hield niet van dit gebrek aan transparantie.”

“Het enige milde meningsverschil dat ik heb gehad, is dat ik het gevoel heb dat het soms een beetje te langzaam gaat? Ik ben me ervan bewust dat de lessen de structuur van het leerboek volgen, maar ik had graag wat sneller kennis gemaakt met sommige concepten, vooral als iedereen ze snel lijkt te begrijpen.”

“Er werden geen middag- of weekendactiviteiten georganiseerd door de school. En de openbare ruimte kon snel overvol raken.”

“Klaslokalen met weinig ruimte, benauwend. Veel wisselingen van studenten, docenten. Verouderd onderwijs.”